Neredeyse her maçta bu lige lanet edip duruyoruz ya... ‘Süpürge Lig’in efendilerinden dertleniyoruz, masa başı ligine öfkeleniyoruz ya... Bunlar olmasaydı da keyfimiz pek olmayacaktı sanki. Her şey tertemiz bile olsa bu oyun kalitesiyle Süper Lig’e gönül düşürmek çok zor çünkü. Son yirmi yılın en az gol atılan sezonu bu. Sezon başından beri 1’den fazla gol göremediğimiz maç sayısı 44. Son üç haftada toplam 13 maç ya 1-0 bitti ya da 0-0. 15. hafta geride kaldı, averajı 10’a ulaşan tek takım Galatasaray. Liderin gol ortalaması bile 1,5. Hal böyle olunca da tatsız, tuzsuz bir oyuna mahkumiyetimiz neredeyse müebbede dönüşüyor. Tabii ki bunda yaşananların da etkisi var. Ama bu kadar kötü futbol seviyesini bir tek bununla açıklamak zor.

Allah’ları var, bu sıkıcılığı aşabilen maçların hepsi derbi maçlarıydı. Her derbide tempo, çekişme, mücadele eksik olmadı. Dün akşam da bardağımızı dolduran tek şey buydu aslında. Nitekim hiç değilse ilk yarıda hızlı, sert ve etkili bir maç oldu. Tek taraflı olsa da... Maç tempolu, pozisyonlu, hatta gollü başladı. İlk hamleyi Burak’la Trabzon yaptı. Ama bir Terim spesiyalitesi olan baskı 5’te hızla sonuç getirdi. Kazım’ın presle Giray’dan aldığı top Elmander’le gole dönüştü: 0-1. İsveçli nasıl bir tek vuruş ustası olduğunu bir kez daha teyit etmiş oldu böylece.
Nefis bir frikik

Karşılaşmanın zevkli olması
için uygun reçete artık hazırdı. Ev sahibi gol istiyordu ve konuk ekip pusuda bekliyordu. Nitekim iki takım için de her atak gol kokmaya başladı. Trabzon 8’de rakip kaleyi ablukaya aldı ama kaleyi bulamadılar. 11’de Burak’ın şutu cılız kaldı. 14’te Colman’ın gelişine nefis volesi kaleyi tutmadı.

İlk 20 dakikadan sonra maçın harareti dinmeye başladı. Bunda Galatasaray’ın kontrol modunu açması, Trabzonspor’un ise hücum seti olarak Burak’a atılan uzun toplar dışında bir silah geliştirememesi rol oynadı. Bu gidişat haliyle konuk ekibin işine geldi. Önce sağlam durarak rakiplerini önce pasifize, sonra demoralize ettiler. Ardından 44’te Selçuk’un nefis frikiğiyle ikiyi buldular ve rahatladılar: 0-2. Devre arasına kafası önde, düşünceli gidenler Bordo-Mavililerdi. Sarı-Kırmızılılar içinse vakit, tünelin ucunu görmüş olmanın keyfiyle iki nefes alma vaktiydi.

Zokora da kızarınca...
Yeni devre 48’de Melo’nun kaçırdığı golle başladı. Burak’ın kaptırdığı topta, Elmander’in pasıyla kaleyi karşısında gördü Brezilyalı. Daha iyi plaselemeliydi. Skorborda bakıp teselli etmiştir kendini. Ama asıl teselli bir türlü oyun düzenini kuramayan Trabzonspor’dan geldi. 54’teki cılız atağı saymazsak Karadeniz ekibi bir türlü akışkanlık sağlayamıyordu. Üstüne bir de 55’te Zokora kırmızı kart görünce ev sahibinin gardı hepten düştü. Şenol Güneş’in değişik hamleleri için artık çok geçti. Oyunun mutlak kontrolü Galatasaray’a geçmişti. Son yarım saat artık tek yönlü bir maç vardı. 63 ve 68’de Elmander gole yaklaştı. 70’de bir ters topla Trabzon biraz umutlandı. O da hızlı söndü. 92’de Ceyhun’un attığı gol sonucu belirledi sadece; karşılaşma ilk yarıda zaten bitmişti: 0-3.

Bu maçı sadece Bordo-Mavili futbolcular ve teknik heyet kaybetmedi. Asıl fark yiyen tribünlerdi. Selçuk’a ölçüsüz tepki, kaptanlarının suratında patlayan pet bardak... Kim onların galibiyeti hak ettiğini iddia edebilir?