Bir karton parçası, dünyası olmuştu kadının,

Ayakları çıplak, yer kar beyazından taban,

Titreyen ellerinde bir parça ekmek,

Açlık ve soğukla cebelleşen beden.

Göz göze geldik, sessizce bir ân,

Konuşmadı, söze gerek yoktu zaten.

Anlatıyordu gözleri, bir ömrün ağırlığını,

Ben ise utancımın ağırlığında ezildim o an.

Düşündüm, bu düzen mi suçlu, biz mi?

Adalet nerede, hak kimin malı?

Neden birileri sıcak evlerde,

Bir başkası buzla kaplı sokaklarda?

Yoksulların çocukları, böylemi başlar,

Varlıklıların çocukları, bulur baharlar.

Aynı gökyüzü altında doğsalar da insanlar,

Yaşam dediğin, eşitliği unutmuş, zalim yaralar.

Boynumu büktüm, kelimeler boğazımda düğüm,

Bir ekmek mi sunmalı, yoksa dünyayı mı düzeltmeli?

Bu soruyla yürüdüm, karlar arasında,

Adaleti arıyordum şehrin sokaklarında.