Daracık sokaklarını, tahta kapılarını, sarı taşlarını…

O efsunlu havasını, insanın içine işleyen o benzersiz atmosferini…

“İnsanı doğduğu topraklar kendine bağlar” derler ya, işte tam da öyle.

Dünyanın en güzel yerlerinde de yaşasam, gönlümde hep Mardin’in yankıları çalar.

Doğduğum, büyüdüğüm topraklar, bir çocuğun kalbine kök salmış bir ağaç gibi, ne zaman uzak kalsam bir yanımda eksiklik hissi bırakır.

O küçüklüğümün geçtiği sokaklar, zamanın içinde kaybolan anılar, rüyalarımda bile yankı bulur.

Şimdi bir yanım eksik, bir parçam hep orada.

Uzak kaldığım her gün, bir hüsran bir yok oluş adeta.

Yağmurlu günlerde toprağın o muazzam kokusunu, dikenli toprak sahalarını, kara lastikleri ve siyah-beyaz renklere bürünen çocuk ayakları…

İçimde bir boşluk bırakıyor geçmişim, köyüm, evim ve büyüklerim.

Bir bir eksiliyor her şey, hayatımdan, içimden, yüreğimden…

Ve hiçbir şeyin  eskisi gibi olmayacağını bilmek ne kadar da kötü…