Savaş…

İnsanlığın en acımasız sınavı, en karanlık yüzü, masumiyetin en büyük düşmanı ve insanlığın en utanç verici gerçeğidir.

Çünkü savaş, en çok çocukları vurur, onların düşlerini parçalar, gülüşlerini çalar.

Oyun alanlarında yankılanması gereken kahkahalar, yerini bombaların sağır edici gürültüsüne bırakır.

Çocuklar, parkların salıncaklarında rüzgarla dans etmek yerine, kuşların yalnız kaldığı sessiz salıncaklara bakar.

Yağmurun yıkadığı küçücük bedenler, soğuğun ve korkunun kucağında büyümeye çalışır.

Bir parça ekmek için kuyruğa giren minicik bedenler, ellerinde su mataralarıyla umuda koşmaya çalışır.

Aslında onlar çocukluğunu da sırtında taşır.

Gözlerinde tarifsiz bir hüzün, omuzlarında dünyayı sıkan bir yükle beraber…

Ve savaş, çocukların gözünde hiç bitmeyen bir kâbus olur.

Oyunlardan koparılan bu çocuklar birer yetişkinin ağır yükleriyle tanışır.

Dikenli tellerin ardında yalın ayak, çamur içinde titreyen küçük bedenler…

Ellerinde boya kalemi yerine hayatta kalmanın keskin acısını ve ellerinde oyuncaklar yerine korkunun izlerini taşırlar.

Ruhlarına kazınan bu travma, yeni bir dünyanın yaralarını sarmayı çok daha zor hale getirir ve savaş bitse bile çocuklar üzerindeki etkisi asla silinmez.

Yeryüzünde, bombardımandan kaçmak için mayınlı tarlalardan, çocuklarını ve beyaz çuvalları taşıyarak geçen annelerin ağıtları yankılanır, toprak onların gözyaşları ile sulanır ve utancından sağır kalır insanlık…

Savaşın gerçek izleri bir annenin gözyaşı ve küçük bir çocuğun çığlığı olur.

Bizlere savaşın izleri olarak yıkılmış binalarda gösterilse de gerçek izler çocukların bedenlerinde ve ruhlarında gizlidir.

O yüzden savaşlar yalnızca coğrafyalarda değil, ruhlarda da kazanılmalı.

Anneler ağlamamalı ve çocukların kahkahaları yeniden parklara dönmeli.

Çocuklar ellerindeki boya kalemleri ile mülteci çadırları, savaş uçakları, silahları, mermileri, tankları ve topları değil de çiçekleri, kuşları ve mavi gökyüzünü çizmeli.

Çünkü dünya, ancak çocukların masumiyetinde iyileşebilir.